طرح حمایت از نیازمندان در رمضان
همین چند وقت پیش بود که ماجرای «نان نسیه داده نمی‌شود!» هوش‌ها را از سر پراند، مگر می‌شود جایی باشد در تهران که نان را نسیه بدهد؟ اصلاً مگر سراغ دارید آدم‌های آبرو‌داری را که نان نخورده، کارشان به بیمارستان و بستری کشیده شود؟
همین چند وقت پیش بود که ماجرای «نان نسیه داده نمی‌شود!» هوش‌ها را از سر پراند، مگر می‌شود جایی باشد در تهران که نان را نسیه بدهد؟ اصلاً مگر سراغ دارید آدم‌های آبرو‌داری را که نان نخورده، کارشان به بیمارستان و بستری کشیده شود؟بی‌خیال این آدم‌ها هم که شوید، مگر در این شهر نانوایی را می‌شناسید که دخلش از بس که نسیه داده به ته کشیده باشد و نه از سر ناراحتی که از روی «شرمندگی»، تابلوی «نسیه ممنوع» را بالای محل کسب‌اش نصب کند؟ بله، در همین تهران، پایتخت برج‌ها، بزرگراه‌ها و تونل‌ها، بیخ گوش‌مان، کمی بالاتر یا پایین تر، آدم‌هایی هستند که دست و دل‌شان حتی به «نان» هم نمی‌رود. تعدادشان البته انگشت شمار نیست، اما حساب‌شان از گدایان و دستفروش‌ها جداست!
بر این اساس از اوایل رمضان طرحی کلید خورد که هدفش خواهرخواندگی مناطق برخوردار با نواحی نیازمند و محروم پایتخت است.
در این طرح هر کس به فراخور توان مالی و عاطفی که دارد بخشی از بار سنگین اداره زندگی محرومان را که در جنوبی‌ترین بخش‌ها و حاشیه‌های تهران زندگی می‌کنند، به دوش می‌کشد.
حالا فرقی نمی‌کند پرداخت هزینه یک ساله نانوایی محل باشد یا گرفتن دست کودکی که آرزوی خرید یک دست لباس به دلش مانده باشد. شناسایی نیازمندان به کمیته امداد واگذار شده و قرار است تنها پای افرادی به این طرح باز شود که از ترس شناخته شدن، نای نالیدن هم ندارند. در کنار خواهر خواندگی، البته صحبت از «طرح حامی» هم به میان آمده است.
در این طرح هر کس به فراخور توان مالی و عاطفی که دارد بخشی از بار سنگین اداره زندگی محرومان را که در جنوبی‌ترین بخش‌ها و حاشیه‌های تهران زندگی می‌کنند، به دوش می‌کشد
این طرح روی سخنش بیشتر با کسانی است که درگیر و دار مشکلات زندگی مانده‌اند، اما بیش از آنکه بار مالی، پشت‌شان را خم کرده باشد، چشم‌شان در انتظار دست‌های پر مهری است که سال‌هاست جای خالی‌اش، روی سرشان احساس می‌شود. در طرح «حامی» پدرها و مادرها می‌توانند نیازهای عاطفی و معیشتی کودکان نیازمند را هم در کنار فرزندان خودشان برطرف کنند. اسم این طرح با نام «مجمع خیرین» گره خورده و هدفش زیر پوشش قرار دادن آدم‌هایی است که امیدشان بعد از خدا به کمک برخورداران خیری است که تلاش می‌کنند فاصله سخت شمال تا جنوب را از چهره زمخت تهران پاک کنند.
گفته می شود این طرح از ابتدای ماه مبارک رمضان اجرا می‌شود و همه آنهایی که تمکن مالی دارند می‌توانند در این طرح پیشقدم شوند.
اما امرالله امرودی از مدیران شهری که در نشست خبری سخن می‌گفت در برابر این تعارض قرار گرفت که چرا شهرداری هزینه سنگین افطاری‌های خیابانی را در این 30 روز که عمدتاً به دست روزه داران واقعی نمی‌رسد خرج کمک به روزه داران نیازمندی که پشت افطاری‌های ظاهری، پنهان شده‌اند، نمی‌کند؟ او البته برای این پرسش سخت، جواب ساده‌ای داشت. : «2 عدد خرما و نان یک افطاری ساده است که هزینه‌اش هم از طریق مردم و خیرین تأمین می‌شود، وانگهی نمی‌توان برای چند نفر که وقت افطار می‌رسند، روزه‌دارانی را که پشت ترافیک سنگین خیابانی مانده‌اند، نادیده گرفت. از طرفی این افطاری‌های خیابانی فضای شهر را معنوی و متبرک می‌کند.»
از ابتدای ماه رمضان اجرای طرح حامی شروع شده است. اسم طرح و آنچه برایش پیش‌بینی شده، خوب است، اما باید دید که این طرح تا کجا ادامه پیدا می‌کند! آیا همین که رسانه‌ای شد کافی است. یا نه می‌رود تا جایی که همین 200 هزار نفر نیازمند هم خودشان رفته‌اند جزو همان بی‌نیازانی که تابلوی «نسیه ممنوع» را برداشته‌اند و به جایش می‌نویسند: «نسیه آزاد، حتی برای شما!»
منبع :ایرنا
